Wij zijn altijd op zoek naar liefdevolle gastgezinnen!
Als gastgezin stel je jezelf tijdelijk beschikbaar voor het opvangen van een Chien de la Rue. Terwijl hij/zij bij jullie wordt opgevangen, zorgen wij voor een definitief thuis!
Een Chien de la Rue is niet alleen lief, sociaal en aanhankelijk, maar kan ook ondeugend zijn. Vaak zijn ze nog niet gewend aan een Nederlands gezinsleven. Het is dus aan het gastgezin om de hond of pup hier geleidelijk aan te laten wennen.
Wij vragen slechts rust, liefde en de juiste verzorging! Het gastgezin heeft een belangrijke taak ivm het verder socialiseren van de hond. We weten dat het opvangen van een hondje, waarvan je weet dat je die weer moet laten gaan, moeilijk is. Maar als je dan eenmaal berichten krijgt dat de hond en het nieuwe baasje blij en gelukkig met elkaar zijn maakt dat absoluut de moeite waard. Wij besteden uitermate veel aandacht aan de voor en nazorg bij het plaatsen van de honden en je zal als pleeggezin dan ook met raad en daad bijgestaan worden en een grote rol spelen bij de plaatsing. De honden zullen je voor altijd dankbaar zijn! Wij trouwens ook 😉
Thalia de Caluwe heeft het afgelopen jaar, samen met haar man en twee kinderen, hun huis en leven beschikbaar gesteld voor het ‘tijdelijk’ opvangen van onze Chien de la Rues! Inmiddels hebben zij al meerdere honden voor ons opgevangen. Lees hieronder haar verhaal!
Terwijl ik dit stukje schrijf, liggen er twee tevreden honden aan mijn voeten. Pippa, een grote zwarte onzekere lobbes uit Nederland en Chief, de stoere knuffelkont uit Roemenië. Die laatste l
igt overigens op mijn voeten, zo gezellig vindt hij het om bij je te zijn. Lekker warm ook.
Ruim twee jaar geleden kwam Pippa als mooie aanvulling in ons gezin. Een hondje was al erg lang welkom en op dat moment waren de omstandigheden om een lieve pup op te voeden perfect. Zo……hebben wij het geweten met onze perfecte hond uit Nederland. Zou ik een gebruiksaanwijzing moeten schrijven, ben ik nog wel even onderweg.
Inmiddels zijn wij zo ver dat we Pippa geaccepteerd hebben zoals ze is; onzeker, snel overprikkeld en je moet vooral niet langs de weg met haar wandelen of langs mensen in een donkere, dikke jas. Die acceptatie kwam niet van de één op de andere dag, met hulp en tips van Chabeli en Annelies zijn we heel hard aan de slag gegaan met ons ‘monster’ en hebben wij flinke stappen gemaakt. Een hond komt met een reden in je leven, zo zal Pippa niet voor niets ons huis hebben “uitgezocht”. Via Chabeli zijn we in aanraking gekomen met de zogenaamde buitenlandse hond. Ik weet het; die brengen ziektes mee, zijn onhandelbaar en onbetrouwbaar, moeten lekker blijven waar ze vandaan komen want je weet niet wat ermee gebeurd is en als je een hond wilt, “neem” je er eentje uit het asiel. Nou ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat niets van het bovenstaande klopt.
Wat een verademing; zo’n lieve, aanhankelijke, dankbare en trouwe hond. Lichamelijk sterk en gezond. (Terwijl onze Nederlandse Pip al heel wat bedragen naar de dierenarts e.d. heeft gebracht.) Zo nu en dan vangen wij een Chien de la Rue op. Dit, totdat er een gouden mandje is gevonden. 
Natuurlijk waren we bekend met de vooroordelen en aannames met betrekking tot honden uit het buitenland. We zijn dan ook erg voorzichtig begonnen met een eerste hondje. Twee nachtjes mocht hij logeren. Inmiddels denken we bij de vraag of we op willen vangen niet meer in nachtjes maar in weken. Chief, die nu op mijn voeten ligt, is inmiddels drie weken bij ons en draait vanaf het begin gewoon mee in het gezin. Keurig zijn prikjes en onderzoeken gehad en geselecteerd op zijn gedrag. Niets mis mee, hij kan wat schrikkerig zijn. Maar vind je dat gek, hoe zou jij je voelen zo ineens na een lange reis in een warm mandje mogen slapen, in plaats van op de koude grond. Hoe zou jij je voelen als je ineens overladen wordt met liefde, in plaats van heel af en toe een aai over je kop, als je al geluk hebt. Waar wij eigenlijk het meeste moeite mee hebben is het feit dat we het gevoel hebben de hond altijd te moeten verdedigen. Door alle vooroordelen die er bestaan (“Oh, maar die parasiet heeft je dochter natuurlijk van zo’n hond!”).
Natuurlijk zijn er mensen die de honden in het land zelf moeten laten, omdat ze met de verkeerde redenen zo veel mogelijk honden naar hier halen. Of omdat ze er eentje adopteren zonder er over na te denken. Honden kosten tijd en energie. Zeker in het begin. Maar als je die tijd en energie erin steekt, vind je geen trouwer maatje!